Trzy lata temu po raz pierwszy odwiedziłam Teatr Muzyczny w Gdyni. Pierwszą sztuką jaką tam obejrzałam był musical pt. „Fame”, dlatego kiedy dowiedziałam się, że spektakl ten zostanie zdjęty z afisza gdyńskiego teatru postanowiłam, że muszę zobaczyć to jeszcze raz, po raz ostatni.

„Fame” już zawsze będzie dla mnie czymś niesamowitym, prawdopodobnie właśnie dlatego, że od niego zaczęła się moja fascynacja teatrem muzycznym, która zresztą trwa do dziś. Pewnie dlatego z wielkim bólem, po raz ostatni na stojąco żegnałam się oklaskami z obsadą tego spektaklu. Ludźmi , którzy wykonali kawał dobrej roboty, zarówno pod względem aktorskim, wokalnym jak i choreograficznym.

Sztuka opowiada o uczniach szkoły artystycznej, którzy chcą spełniać swoje marzenia związane z tytułową sławą. Przez dwie godziny i czterdzieści minut (co jest czasem czysto teoretycznym, bo dzięki cudownym bisom pani Reni Gosławskiej przygoda ze „sławą” mogła trwać o kilka minut dłużej) obserwujemy czteroletnie zmagania na trudnej drodze do wymarzonej sławy. Na scenie prezentują się rozmaite charaktery, z których każdy ma w sobie coś, co sprawia, że chcę się bliżej poznać daną postać. I tak oto spotykamy między innymi utalentowanego tancerza, który wychowany na ulicy ma problemy z czytaniem, obserwujemy muzyczną wymianę zdań nauczycielek o to, czy tylko talent wystarczy w życiu. Widzimy chłopaka, który uważa, że tylko poprzez naukę i ciężką pracę można odnieść sukces. I w końcu - niesamowita moim zdaniem postać Carmen Diaz, która niosła ze sobą jasne przesłanie: sława powinna wynikać z prawdziwych wartości, nie powinna być czymś, co przychodzi zbyt łatwo poprzez skandale i robienie zamieszania wokół siebie. Taka droga nie doprowadzi na szczyt, można za nią jedynie zapłacić wysoką cenę.

Całą historię pełną dramatycznych zwrotów wypełnia wspaniała muzyka oraz widowiskowa choreografia. Widownia teatru wypełniona była do ostatniego miejsca widzami w różnym przedziale wiekowym, bo „Fame” jest sztuką dla każdego. Zmagania uczniów i pedagogów trwają przecież od zawsze, i dotyczą każdego.

Warto wspomnieć, że w 2009 roku powstał film o tym samym tytule. Miał on być współczesną adaptacją słynnego musicalu z lat 80’. Wyszłam z kina jednak po kilku minutach trwania filmu i do tej pory nie dokończyłam oglądania, uznając film „Fame” za coś, co zdecydowanie nie może równać się z emocjami towarzyszącymi oglądaniu i przeżywaniu losów bohaterów na żywo w teatrze. To zdecydowanie jest jedno z tych uczuć, których nie da się opisać żadnymi słowami.

Marta Komassa